Een jaar geleden

Time flies when you're having fun! Tja... wat al ik ervan zeggen! Afgelopen vrijdag (11 september) was het een jaar geleden, dat ik het ziekenhuis inging voor m'n kaakoperatie. Toch wel ongelooflijk, dat er al weer een jaar voorbij is. En toegegeven: de operatie (en alles eromheen) is me enorm meegevallen.
Af en toe realiseer ik me, dat het gevoel aan de rechterkant (m'n onderlip en kin) nog niet helemaal terug is, maar ik heb er geen last van. Dat is eigenlijk het enige...

Wat me dan toch niet zo'n happy feeling geeft is het hele beugelverhaal, maar daarover heb ik m'n hart al gelucht! Vanmorgen nog wilde ik zo'n lekker zweeds geroosterd broodje afbijten, maar dat was een hele klus... of beter: het lukte niet! Soms twijfel ik of dat alleen door m'n beugel komt of dat het straks, als de beugel eruit is ook niet lukt en het dus een gevolg is van de operatie. Ik kan de kracht niet zetten... dat is te pijnlijk. Lastig uit te leggen, want pijn is misschien niet het goede woord. Het lukt gewoon niet. Punt!

Vorig jaar om deze tijd was ik ervan overtuigd, dat ik nu beugelvrij zou zijn. Dat is helaas niet zo. Ik leg me er wel bij neer. Ookal baal ik, ik weet dat ik straks de vertraging vergeten ben. Dat moment komt er echt! Sommigen zeggen: zeg dan tegen de ortho dat je er klaar mee bent. Dat ie eruit moet! Dat bepaal je zelf. Klopt! Maar ik voel, dat m'n tanden en kiezen nog niet goed op elkaar staan. Dus als ik nu bepaal dat het goed is, weet ik dat dat niet zo is. En dat ik dus moeite zal blijven houden met het bijten en kauwen. Ik probeer mezelf voor te houden, dat die paar maanden er niet toe doen. Dat zei ik een half jaar geleden ook al natuurlijk en ondertussen zijn die paar maanden voorbij... Maar ik houd vol... WAT MAKEN DIE PAAR MAANDEN NOU NOG UIT!!!! ;)

Ik wil niet meer...

Geen bericht is goed bericht zeggen ze wel eens. Nou, ik weet het niet!
Geen uitspraak over een einddatum vandaag en ik had de moed niet om het te vragen. Kop in het zand heet dat. Tegen beter weten in hopen dat ie de volgende keer ineens zegt: nog 2 maandjes???
Ik ben het zo zat. De tranen prikken... Ik wil niet meer!!! Ik wil geen slablaadjes meer tussen m'n beugel uitpeuteren, ik wil geen irritante elastiekjes meer, waar draadjes vlees omheen gaan zitten, ik wil gewoon iets af kunnen bijten... ik wil... ik wil... ik wil... Bah!
Nee, ik ben geen watje, ik ben geen zeur, ik ben niet ongeduldig... Ik ben gewoon één van de weinigen die een beugel heeft voor 3 1/2, misschien wel 4 jaar!!! Wie heeft dat nou??? Bah bah en nog eens bah!

Zo... dat ben ik kwijt en nu leef ik gewoon vrolijk door tot het volgende bezoek op 6 oktober. Yeah!