zondag 14 september 2008

DE DAG: kaakoperatie 11 september

Ik ga zo langzaamaan toch maar beginnen met m'n verhaal, want ik merk, dat ik anders dingen kwijt begin te raken. Waarschijnlijk doe ik dit in etappes en zal dit bericht wel een aantal keren wijzigen. Sowieso eerst het verhaal nu... later 'de foto's'...

Donderdag de 11e moest ik me dus melden bij de opnamebalie in De Gelderse Vallei. Daar werd ik gelijk naar boven gestuurd. Afdeling Gynaecologie/Urologie kamer 119 vanwege plaatsgebrek op de andere afdeling. Een twee persoonskamer met (jippie :p) een bed bij het raam. Heel onwerkelijk om dan te zitten wachten in een ziekenhuiskamer, waar je straks echt 'ligt te liggen'.
Intake gesprek, polsbandje om, sticker met m'n gegegevens op het bed. Tas uitpakken: zoveel mogelijk dingen die je denkt nodig te hebben bij de hand leggen in de nachtkastje. Als ik een seintje kreeg, moest ik me klaarmaken, oftewel operatiehemd aan en in bed. Zo bizar! Het bericht kwam al om 9.00 uur! Slik! Om 5 over 9 lag ik in m'n bedje en werd ik weggereden naar de OK. Wim liep mee tot de lift, maakte nog een foto, kus, zwaai... tot straks! Ieks! Het gaat nu echt gebeuren.
Ik heb altijd al eens op een ziekenhuisbed door de gangen willen rijden en dat heb ik nu dus gedaan! In de voorbereidingskamer kreeg ik nog wat uitleg, werd het infuus ingebracht (na 2 keer prikken) en werden de 'plakkers' voor de monitor op m'n lijf geplakt. Zo stom: zelfs tegen het infuus prikken zag ik op en dat stelde niks voor.
En of ik zenuwachtig was toen ik daar lag te wachten? JA!! Ik hoorde iemand binnenkomen die zei: waar is mij patient? Ik herkende de stem van Van Strijen, dus begon al te zwaaien haha. Oh, daar is ze! Hoe gaat ie? Zenuwachtig? Ik: ja! Nergens voor nodig! Ik: ja, dat zeggen ze allemaal! Hij: Ik heb dit al zo vaak gedaan. Ik: ja, maar eens is toch ook de eerste keer geweest en toen begon ie lekker te keuvelen met de rest erbij. Hij nam afscheid... komt goed!
Om 5 voor half 10 werd ik de OK ingereden (handig die klokken overal) en moest ik overklimmen op 'het' bed (hard!!). De anesthesist kwam binnen, stelde zich voor. De plakkers werden aangesloten op de monitor. Druppels in m'n neus (en dus ook keel blèh) om de bleodvaten te vernauwen. Nog wat gepraat. Je krijgt straks een kapje over neus en mond, rustig adem blijven halen. Afjn: ik kreeg het kapje, maar er werd verder niets meer gezegd of aangekondigd en ineens dacht ik: verrek, het lijkt wel of ik al 'ga'... ik knipper nog even (en dacht nog: goh, ze hebben niets gezegd) en.... weg!
Het wakker worden op de uitslaapkamer was zo mogelijk nog vreemder! Volgens mij droomde ik, vlak voordat ze me riepen, dat ik thuis zat te praten met Maaike en Jochim over de operatie... en toen werd er geroepen: mevrouw Ploeg, wordt eens wakker, de operatie is achter de rug... En ik dacht: ja daaaag... dat kan niet, ik zit net nog met de kids te praten. Mevrouw Ploeg haal een diep adem, de operatie is klaar... en ineens dacht ik... Hè? Wat? Ohw sh*t ja... ik was al in het ziekenhuis... Oh jeeee... ik ben al klaar!!! Zo idioot... Ik was helemaal in de war/blij/opgelucht en vooral: duf hahaha! Ik weet nog, dat ik op de klok probeerde te kijken, maar die kon ik net niet zien. Ik heb ook meteen met m'n tong gevoeld of het kunststof bijtplaatje tegen m'n boventanden zat... nee dus! En ook geen elastieken. Fijn! Ook Van Strijen kwam nog even langs. Het is heel goed gegaan, bijtplaatje was niet nodig... Over elastieken had ie niks.
Er werd aan me gevraagd hoe ik me voelde en of ik pijn had. Ja... ik had pijn... van dat vreselijk koude ijs tegen m'n wangen... sjee wat was dat koud!! Ze hebben het even aan de kant gelegd en toen weer ertegen... Op een bepaald moment kon ik zien, dat het half 1 was en toen lag ik denk ik al 3 kwartier tot een uur op de uitslaapkamer. Pas tegen half twee was ik terug op m'n kamer. Wim had toe al gebeld en belde net voor de tweede keer toen ik terugkwam. Verpleegster aan m'n bed met de telefoon: uw man... gaat het goed? Ik m'n duim omhoog... ja!
Jammergenoeg mag het bezoek ook na een operatie pas vanaf 3 uur op komen. Aan de andere kant: ik werd nog geregeld gecontroleerd (bloeddruk, hartslag, temperatuur) en ik viel toch nog steeds in slaap... dus het was zo 3 uur. Wim en Maaike kwamen voorzichtig binnen. Tja, je weet niet wat je aantreft hè? Nou, vooral een duffe mams met een dikke kop hahaha!

*de eerste foto na de operatie*

Eigenlijk voelde ik me op dat moment (naar omstandigheden) best redelijk. Was redelijk helder en ik ben absoluut niet misselijk geweest van de narcose. Erg prettig natuurlijk. Wat ik precies in en aan m'n hoofd voelde is zo moeilijk uit te leggen. Het voelde dik, gezwollen, stijf. En grotendeels gevoelloos. Zeg maar m'n gezicht rondom langs de onderkaak... net als een verdoving bij de tandarts, maar dan over een veel groter gebied... en voor een veel langere tijd. Dit heeft te maken met de zenuwen die ze raken tijdens de operatie. Het gevoel komt terug, maar het kan maanden duren voordat dat weer helemaal oké is.
Wim ging om een uur of 4 weg, Maaike liep mee naar beneden en kwam nog even terug met Joshua (vriendje) en een tv/telefoonkaart. Want ik had al wel zo'n vermoeden, dat ik niet de volgende ochtend naar huis zou gaan.
Om half 6 kregen we avondeten.. hahaha... voor mevrouw Ploeg 'koud en vloeibaar'... oftewel: blanke vla en iets van aarbeienkwark ofzo. Met veel moeite heb ik 1 bakje naar binnen gewerkt. Wat een getob! M'n mond kon gewoon niet zover open... en de kwark was te dik voor een rietje... Verder tja... water met een rietje of uit een tuitbeker (jaja).
Na het eten kwam Wim met Maaike een Jochim (en bloemen). Ik voelde me toen echt een stuk minder. Had last van de toegenomen zwelling, vervelend met slikken... Oftewel: ik voelde me K. En toen kwamen ook de tranen... waarschijnlijk ook door alle spanning vooraf. Dat moest er even uit!
Na het afscheid moest ik toch echt ook 'even' plassen en dat wilden ze me op bed op de po laten doen. Nou 'nice try' maar dat ging dus niet lukken. Tjonge, wat een gedoe. Uiteindelijk naast bed op de po-stoel... beetje wankel op de benen. Maar het lucht wel op hahaha!
Bed weer in en opmaken voor de nacht. Prik in buik tegen trombose... Slapen... Maar ja... halverwege de nacht had ik zo'n pijn in m'n rug. Gelukkig wel weer in slaap gevallen en om kwart over 5!!! kwamen ze alweer bloeddruk meten enzo! Ook goedemorgen!

Geen opmerkingen: